در شرجی هوای جنوب در خوزستان که شکرستان است در میانه خوشه های قد کشیده از قد من بالاتر، راه می افتم و دستان خود را به مانند حرکت روي سیم های تار بر قامت خوشه هاي سبز جاري می کنم تا موسیقی مزرعه در گوشم کوك شود. راه م یافتم و در میانه مزارع که طعم شیرین دارد را « ما به شور از شکرستان جهان خرسندیم » شعر زیر لب زمزمه می کنم. به قول شاعر، شکرستان که گفته اند این است، قند فراوان هم که گفته اند این است.